«اخلاق» آرمانِ همه‌ی ادیان و مکاتب است و اخلاقی زیستن فرآیندی سخت، دیریاب، و پرمسئولیت. با این حال، باید از قدم‌های کوچک آغاز کرد. کافی‌ست:
درد دیگران را درمان کنیم، یا تحمّل آن را برای‌شان آسان سازیم.
مراقب باشیم کسی را نرنجانیم.
موتورمان را در پیاده‌رو پارک نکنیم.
در حال رانندگی، احتمال بدهیم راننده‌ی جلوییمان تازه‌کار است و او را هول نکنیم.
در کار دیگران مداخله نکنیم؛ مگر آنکه از ما بخواهند.
به دیگران حق بدهیم با ما متفاوت باشند.
وقتی کسی به ما نیاز دارد، در حد توان کمکش کنیم.
به کسی که با ما مشورت می‌کند، اطمینان دهیم قدر اعتمادش را می‌دانیم و رازش را فاش نمی‌کنیم.
وقتی کسی با ما حرف می‌زند، نگاهش کنیم.
وقتی کسی از ما آدرسی می‌خواهد، باحوصله او را راهنمایی کنیم.
گاهی بی‌مناسبت به دوستانمان کادو بدهیم و البته کادوی‌شان را بپذیریم.
گاهی با نظافت‌چی کوچه و یا ساختمان‌مان گپی بزنیم و با او چای بخوریم.
قدری گوچه سبز یا توت فرنگی و یا میوه‌ی نوبر بخریم و به کودکان کار بدهیم.
خطای دیگران را فراموش کنیم و به رویشان نیاوییم.
وقتی با ماشین‌مان از خیابانی رد می‌شویم، عابران منتظر را برسانیم.
و …. خود را جای او بنشانیم.
بله؛ اخلاقی زیستن ساده است و دشوار نیز هم.
