روشن نیست که مستند به چه اصلی، همواره به ما یاد داده‌اند که در سخن گفتن و نوشتن، پشت کلمات «سوم شخص» پنهان شویم. برای مثال وقتی داریم یک مقاله می‌نویسیم، به‌جای آن‌که بگوییم»در نظر من این موضوع چنان است»، بنویسیم » در نظر برخی» یا «به نظر نویسنده یا راقم این سطور، این موضوع چنان است.» احتمالاً این کار را فروتنی در نگارش و یا سخنرانی معرفی می‌کنند.
البته این کار می‌تواند یک معنای دیگر هم داشته باشد: «فرافکنی و مسئولیت‌گریزی.» وقتی یک نویسنده از کلمه‌ی «من» پرهیز کند و مدام پای این و آن و دیگران را به میان بیاورد، در واقع دارد از پذیرش مسئولیت نظر خود فرار می‌کند. و یا وقتی یک سخنران، دیدگاه شخصی خود را در به دیگران نسبت می‌دهد در حقیقت، فرافکنانه سخن می‌گوید.
واقعیّت آن است که جامعه‌ی ما آنقدر که به پذیرش مسئولیّت نظریه‌ها و حرف‌های سخن‌وران و نویسندگانش نیاز دارد به فروتنی آنان نیاز ندارد. پس بهتر است به‌جای آن‌که بگوئیم «مردم با این امر مخالفند» بگوییم «من با این موضوع مخالفم» و البته مسئولیت این مخالفت را نیز بپذیریم.
کلمه‌ی «من» معلوم می‌کند که چه کسی این نظر را دارد و هم‌او باید از روایی آن دفاع کند. اگر ما یاد بگیریم به‌جای نمایش فروتنیِ مغرورانه، مسئولیت سخنان و نوشته‌های خود را بپذیریم، آن وقت جرأت هر اظهار نظری را نخواهیم داشت.
