جملات زیر را برادر گرامی جناب آقای محمد علی ایازی فرموده اند:
در بحث حجاب می‌گوئیم: » آیا همه ی مردم، وجوب حجاب را باور دارند و بی‌حجابی را به‌عنوان یک ناهنجاری می‌شناسند؟ به نظر من، خیلی از مردم، بی‌حجابی را به عنوان یک ناهنجاری نمی‌شناسند؛ پس مسئله ی بدحجابی جزء ناهنجاری نیست. لذا اگر در جامعه‌ای، هنوز مردم به زشتی و منکر بودن بی‌حجابی، نرسیده‌اند، امربه‌معروف و نهی از منکر، مصداق ندارد و شامل این موضوع نمی‌شود».
فرمایشات جناب آقای ایازی مخالف با ضرورت فقه مسلمین هستند؛
فقهاء، در کتاب امر به معروف و نهی از منکر، «ترك واجبات الاهی» را از مصادیق روشن منکر شمرده اند؛
و در این امر تفاوتی میان هنجاری و ناهنجاری عرفی نگذاشته اند.
از این برادر بزرگوار می پرسم:
۱- اگر در جامعه ای «غیبت» رواج یافت به گونه ای که نه تنها در نزد عرف عام ناهنجار نبود بلکه غیبت کننده را فردی خوش مشرب و خوش زبان دانستند، دیگر «غیبت کردن» منکر نخواهد بود؟
۲- آیا می پذیرند خدای تعالی واجبات و محرماتی را قرار دهد و آن گاه به صرف بی اعتنائی مردم به آن ها ، ترک واجباتش را زشت ندارد؟
کاش این برادران به جای انکار مطالب واضح دینی بحثشان را متمرکز بر نقطه ی قابل بحث فقهی می فرمودند.
