گاه گفته میشود: «ای کاش به جای ریختن اشک بر حسین علیه السلام اشک از چشم مظلومی پاک کنید».
«امام سجاد علیه السلام چهل سال همه روزها را روزه بودند و شبهایش را (مگر اندکی برای استراحت) به شب زنده داری میگذراندند. وقت افطار وقتی میخواستند غذا تناول کنند طعامشان پر از اشک میشد و تا مدتی نمیتوانستند حتی آب را بنوشند. اشک ریخته میفرمودند: چطور بنوشم در حالی که پدرم تشنه شهید شد؟ چگونه بخورم در حالی که پدر را گرسنه کشتند؟»
مگر نمیشود هم بر حسین ع گریست و هم اشک از چشمان مظلوم گرفت؟ هم سفره اطعام حسینی گستراند و هم فقیران را طعام داد؟
«آنان که میخواهند اشک از چشمان عزا داران حسینی بگیرند و دیگ اطعام فرزند زهرای مرضیه سلام الله علیها را وارونه کنند اشک حسرت بر چشمانشان خواهد نشست و خود وارونه خواهند شد.»
