جام جهانی فوتبال، با قهرمانی فرانسه تمام شد. در هیاهوی اهدای جام خانم رئیس جمهور کرواسی، که تیم فوتبال کشورش با بازی‌های شایسته، فینال را به خروس‌های آبی واگذار کرد و نایب قهرمان شد، با تمام بازی‌کنان دو تیم خوش‌وبِش کرد و تبریک گفت. به قول عادل فردوسی‌پور: » رئیس جمهور کرواسی در مراسم اهدای جام نه تنها با همه دست داد، بلکه همه را بغل کرد… پخش شد مردم همه دیدند، و اتفاقی هم نیافتاد.» البته شاید الآن و یا چند روز دیگر دلواپسانی اعتراض کنند، ولی حق با عادل است، تماشای این تصاویر معنای تحریک‌کننده‌ای برای دختران و پسران جامعه‌ی ما ندارد.
پخش این تصاویر از رسانه‌ای که چندی پیش پستان‌های گرگ در نماد باشگاه رم را سانسور کرده بود، نشان می‌دهد خطوط قرمز رسانه‌ی ملّی( دست‌کم در این امور) تا اندازه‌ی زیادی خودساخته، از سرِ اراده‌ی شخصی، و بی‌قاعده است. به قول یکی از اهل اطلاع، کافی است همسر فلان مسئول سیما به او بگوید مدل حرف زدن فلان مجری زن تلویزیون، تحریک‌کننده است؛ مجری بی‌چاره از فردا سانسور می‌شود!
جام جهانی روسیه برای ما تجربه‌های غیر فوتبالی خوبی داشت. ترس از چیزهایی که با تجربه کردنشان فهمیدیم «دست‌کم چندان ترس‌برانگیز نیستند و با کمی تدبیر می‌شود از آن‌ها گذشت.» مثل ورود زنان به ورزش‌گاه‌ها و پخش تصویر خوش‌حالی یک تماشاچی زن.
