«لایک»، «فالور»، «ممبِر»، و «کامنت» برای کنش‌گران فضای مجازی، مفاهیم شیرین و دوست‌داشتنی‌ای هستند، آن‌قدر که برخی‌ها را وا می‌دارد دست به هر کاری بزنند تا سهم بیش‌تری از آن‌ها را داشته باشند. کسانی که اندک آشنائی‌ای با فضای مجازی دارند می‌دانند که آن‌جا بر سرِ تعداد لایک و فالوِر چه رقابت جان‌کاهی وجود دارد. آدم یاد » الهاکم‌التّکاثر حتّی زُرتم المقابر» می‌افتد.
برای خیلی‌ها که فضای مجازی فراموش‌خانه‌ی اخلاق است، پُست، لایک، فالو، و کامنت حساب و کتاب چندانی ندارد؛ هر عکس و یادداشتی که لایک‌خورش بیش‌تر باشد را منتشر و هر پُست بامعنا و بی‌معنا را لایک می‌کنند؛ بی‌آن‌که به نتایج کار خود اعتنایی داشته باشند.
برخی از پُست‌ها و ایستوری‌ها چنان زشت‌اند که روی نوشته‌های پشتِ درِ مستراح‌های عمومی را هم سفید کرده است. آدم در خلوت خودش هم خجالت می‌کشد آن‌ها را بخواند و یا ببیند. تأسف وقتی بیش‌تر می‌شود که همین پُست‌ها یک میلیون لایک می‌خورند و این اکانت‌ها چند میلیون فالوِر دارند.
آدمی که با لایک‌های غیرمتعهّدانه‌‌ی دیگران به یک سلبریتی تبدیل می‌شود، و ناگهان چند میلیون دنبال‌کننده دارد، فکر می‌کند می‌تواند هر کاری بکند، حتّی نتیجه‌ی یک انتخابات را تعیین کند. در مقابل، کسانی‌که بدون توجّه به ابعاد و نتایج اخلاقیِ کار خود، هر پستی را لایک و یا هر اکانتی را فالو می‌کنند، باید بدانند کسانی چون وحید خزائی، و نسیم نجفی‌اقدم، و حتی آن خواننده‌ی معروف زیرزمینی با همین لایک‌های غیرمسئولانه به وجدان عمومی چنگ زنند.
فعالیّت در فضای مجازی به معنای فراغت از ارزش‌ها و هنجارهای اجتماعی نیست؛ هر لایک و یا کامنت ما می‌تواند پی‌آمدهای واقعی‌ای به دنبال داشته باشد. وقتی ما به بهانه‌های واهی یک ایستوری غیر اخلاقی را لایک می‌کنیم، صاحب آن اکانت را به پرده‌دری‌های بیش‌تر می‌کشانیم؛ پس به احترام خودمان هم که شده، بی‌خودی لایک نکنیم و فالوِر بی‌اعتنا نباشیم.
