ده کتاب دوست‌داشتنی من، هفتم

هفتم: انسان در جستجوی معنا، ویکتور فرانکل، ترجمه‌ی نهضت صالحیان و مهین میلانی.
این کتاب نیز نوعی معنادرمانی را پی می‌گیرد. فرانکل بیش‌تر بر تجربه‌های زیسته‌ی خود تکیه دارد. او مدت زیادی در اردوگاه کار اجباری اسیر بوده است و تنها وجود برهنه‌ای برای او باقی ماند و بس. پدر، مادر، برادر و همسرش یا در اردوگاه‌ها جان سپردند و یا به کوره‌های آدم سوزی سپرده شدند. پیام روانکاوی که بر چنین تجربه‌های خوف‌ناکی بنا شده است، خواندن دارد.
فرانکل گاهی از بیماران خود که از اضطراب‌ها و دردهای کوچک و بزرگ رنج می‌برند می‌پرسد: «چرا خودکشی نمی‌کنید؟» او اغلب می‌تواند از پاسخ بیماران خط اصلی روان‌درمانی خویش را دنبال کند. از نظر او در زندگی هر کسی چیزی وجود دارد که او را به زنده‌ماندن دل‌بسته می‌کند. گاهی عشق، گاه استعدادی که بتوان آن را به‌کار گرفت، گاه خاطره‌های کش‌داری که ارزش حفظ‌کردن دارند. مهم یافتن این رشته‌های ظریف است. از نظر او تنها کسانی توانستند از اردوگاه‌های کار اجباری جان سالم به‌در برند که دلبستگی‌ای داشته و به آن توجّه داشتند.