آیت‌الله احمدی میانجی(ره) مرد نیکوسیرتی بود که مسجد کوچکش در نزدیکی‌های سه راه بازار قم، برای خیلی‌ها جذابیّت‌های زیادی داشت. گاهی من هم توفیق داشتم و نماز مغرب و عشا را آنجا می‌خواندم. یکی از سنت‌های پسندیده‌ی آن مسجد این بود که هر شب بین دو نماز برای یک نیازمند خاصّ کمک جمع‌آوری می‌شد.
مردی میان‌سال موضوع کمک‌های آن شب را اعلام می‌کرد، بعد یک نفر با پاکت پلاستیکی مشکی‌رنگی در میان صفوف می‌گشت و وجوه را جمع می‌کرد. نکته‌ی جالب برای من رفتار برخی از نمازگزاران بود؛ آنان جوری تنظیم می‌کردند که وقتی در حالت رکوع هستند، کیسه‌ی گردآوری اعانات به آن‌ها برسد و آنان در آن حال، پول خود را در کیسه بیاندازند. آنان می‌خواستند این‌گونه به ثواب بیش‌تری برسند و مصداق آیه‌ی «يؤتون الزكوة و هم راكعون» باشند.
گویا آنان فکر می‌کردند که هرکس در حال رکوع زکات دهد، «ولی» است؛ غافل از این که این آیه در مقام توصیف است و می‌فرماید ولیّ شما کسی است که در حال رکوع زکات داد.(اشاره به شخص امام علی علیه‌السلام) و نه توصیه.
