چند روز پیش در جلسه‌ی پیش‌دفاع یک رساله‌ی دکتری، حجت‌الاسلام دکتر زائری با عنوان استاد داور حضور داشت. اگر چه مدّت‌هاست ایشان را می‌شناسم؛ ولی نخستین‌بار بود که او را در قالب یک نقش آکادمیک می‌دیدم. انصافاً نقدهای خوبی داشت و معلوم بود رساله را خوب خوانده است. وقتی داشت سخن می‌گفت به این فکر می‌کردم که گاهی رسانه‌ها به معنای واقعی «رسانه» نیستند؛ بلکه خود یک کاوِرند که حقیقت یا بخشی از آن را پنهان می‌کنند. رسانه‌ها همواره محتوای خود را انتخاب کرده و خود را بر آن تحمیل می‌کنند و فعّالیّت رسانه‌ای بخشی از واقعیّت وجودی کنش‌گران را کنار می‌گذارد و نشان نمی‌دهد.
شاید در میان طلبه‌هایی که رسانه‌ها آن‌ها را نام‌دار و پرآوازه کرده‌اند کسان دیگری نیز باشند که، هم‌چون دوست گرامی‌‌ام جناب دکتر زائری شخصیّت علمی و دانش‌گاهی‌شان پشت آتوریته‌ی رسانه پنهان مانده باشد؛ امّا بی‌شک نادانی، بی‌سوادی، و بی‌سلیقه‌گیِ برخی دیگر از سلبریتی‌ها نیز پشتِ رسانه‌ها پنهان مانده است. در میان چهره‌های سلبریتی رسانه‌ای و شاخ‌های اینستاگرامی، هستند کسانی که اگر روزی پرده‌ی رسانه کنار برود، معلوم خواهد شد که سال‌هاست نادانی خود را از طریق رسانه‌های رسمی و غیر رسمی فریاد می‌زده‌اند.
