از مجموع ۶۱۳ حکم شرعی موجود در کتاب مقدس عبریان، آئین قربانی بیش‌ترین سهم را دارد. با این حال، از آن‌جا که آئین قربانی تنها در معبد انجام می‌شد، پس از تخریب معبد در سال ۷۰ میلادی، این آئین و احکام معطوف به آن تعطیل شد. قربانی برای یهودیان، آئین «گناه‌سوزان» بود به این معنا که آنان باور داشتند، با انجامِ قربانی از گناهان خود پاکیزه می‌شوند. تخریب معبد به این معنا بود که راه توبه و استغفار بسته شده است و گناه بر دوش اسرائیل خواهد ماند.
میشنا آووت، از جمله متون مقدس یهودی و اخلاقی‌ترین آن‌ها و از بخش‌های مهمّ تلمود، با نقل این روایت این چالش و پاسخ آن را این‌گونه بیان می‌کند:
زمانی که بن زکای از شهر اورشلیم خارج می‌شد و ربی یُهُوشوع به دنبال او می‌رفت، هنگامی که ربی یهوشوع خرابه‌های معبد را دید آهی کشید و گفت: وای بر ما! جایی که باعث کفّاره شدن گناهان اسرائیل می‌شد اکنون به ویرانه‌ای مبدّل شده است. بن زکای در جواب او گفت: فرزند پریشان مباش. ما وعده‌ی وسیله‌ی دیگری داریم که مانند معبد بیت همیقداش گناهان ما را کفاره می‌کند و آن وسیله انجام دادن کارهای خیر و احسان کردن به هم‌نوعان است.»
تعمیق فضیلت و نیکوکاری و توسعه‌ی مصادیق پرهیزگاری و تقوا از جمله وظیفه‌های روحانیّون همه‌ی ادیان است. برای آن‌که خوب بودن و خوبی‌کردن خصلت‌های باستان‌شناسانه به خود نگیرد، روحانیان باید به دیندارانِ خود یاد بدهند که در روزگاری که در آن زندگی می‌کنند مصداق‌های خوبی و رفتار دینی کدام‌اند.
