در شبکه‌‌های اجتماعی ویدیوی کوتاهی منتشر شده از برخی هم‌وطنان‌مان که با طبل و بوق و شیپور جلوی هتل محل استراحت تیم پرتغال تجمع کرده‌اند تا با سروصدا مانع از استراحت آنها شوند. آن‌گونه که یکی از حاضران می‌گوید هدف این است که با مزاحمت برای استراحت این تیم، که در جام جهانی فوتبال روسیه در برابر ایران بازی می‌کند، آنها را خسته کرده و مانع از پیروزی آنها (و طبیعتاً پیروزی تیم کشورمان !) شوند. این عده حتی به درخواست کریستیانو رونالدو بازیکن تیم پرتغال که به آنها یادآور می‌شود وقت استراحت است توجهی نمی‌کنند.
ابتدا فکر می‌کنم کلیپ ساخته و پرداخته روحیه شوخ‌طبعی ایرانیان است ولی وقتی خبر آن را در برخی سایت‌های معتبر می‌خوانم که از بازتاب رفتار این عده حتی در رسانه های خارجی خبر داده‌اند، متوجه می‌شوم مسئله متأسفانه واقعیت دارد و به تصویری می‌اندیشم که در ذهن دیگران از فرهنگ ایران و ایرانی پیدا می‌شود. از آنجا که در ورزش تخصصی ندارم طبیعتاً از این منظر حرفی برای گفتن ندارم، ولی برایم مهم است که از منظر اخلاقی نگاهی به این موضوع داشته باشم.
هرچه باخود فکر می‌کنم که در برابر چنین رفتار زشت و غیراخلاقی چه بنویسم فکرم به جایی نمی‌رسد. معتقدم چنین کاری را، هرچند توسط تعداد اندکی از هم‌وطنان‌مان انجام شده، باید به عنوان یکی از نشانه‌های ضعف اخلاق در جامعه امروزمان در نظر بگیریم و به کمک همه کسانی که دل در گرو ایران و اخلاق دارند برای آن چاره‌اندیشی کنیم.
کارهای غیراخلاقی و به ظاهر کوچکی چون مزاحمت برای تیم مقابل، وقتی در کنار کارهای به ظاهر کوچک دیگری چون فحاشی در صفحه مجازی یک داور یا بازیکن، سلفی گرفتن بر سر راه ماشین‌های کمک رسان به آسیب‌دیدگان یک حادثه قرار گیرد، مثل بهمنی می‌شود که بر سر جامعه جامعه آوار می‌شود و به همه بنیادهای آن آسیب می‌رساند. این کارها مانند داستان تخم‌مرغ دزد است که به مرور زمان زشتی بی‌اخلاقی را از بین می‌برد و جرأت برای ارتکاب آن را افزایش می‌دهد. سوراخ شدن کشتی اخلاقِ جامعه همه ما را غرق خواهد کرد.
اگر طرفداران تیم پرتغال چنین رفتاری را با تیم ما می‌کردند چه می‌کردیم؟ امام علی(ع) در نامه سی و یک نهج البلاغه به فرزند خود (و درواقع به همه ما) می‌گوید: «اى فرزند عزيز، نفس خويش را ميزانى بين خود و بين ديگران قرار ده، پس براى ديگران دوست بدار آنچه را كه براى خودت دوست می‌دارى، و خوش ندار براى ديگران آنچه را براى خودت خوش ندارى».
در مسابقات ورزشی طبیعتاً یک طرف می‌بَرَد و طرف دیگر می‌بازد (هرچند امیدوارم تیم ایران همیشه برنده باشد) و پس از مدتی فراموش می‌شود، اما آنچه تا سال‌های سال در حافظه ها می‌ماند و اثرگذار است، رفتارهای زشت و زیبای ورزشکاران و طرفداران آنها است. پیروز واقعی کسانی هستند که جام اخلاق را بالای سر می گیرند. رمز ماندگاری و محبوبیت ورزش‌کارانی چون پرویز دهداری و غلامرضا تختی را بیش از هر چیز باید در شخصیت اخلاقی آنان جست‌وجو کنیم.
