🔹 یکی از ساحت های عالی وجود آدمی، برخورداری او از عواطف و احساسات است. این امر موجب می شود که آدمی به افراد یا اشیای گوناگون دل ببندد و از حوادث مختلف زندگی، بسته به شادی آفرین یا غم افزا بودن آنها، تاثیر بپذیرد. به هر اندازه آن چه مورد علاقه و محبت انسان قرار می گیرد برای او ارزش و اعتبار بیشتری داشته باشد طبیعتا دل بستگی روحی و عاطفی به آن هم بیشتر، و در نتیجه تاثیر پذیری از آن نیز عمیق تر و ماندگار تر است. علقه هایی که مبتنی بر یا مرتبط با باورهای دینی باشند از این سنخ هستند. به همین خاطر است که علاقه مندان به امام حسین(ع) و خاندان گرامی اش، به ویژه شیعیان، در هر زمان و مکان، و به طور خاص در ایام محرم، یاد آنها را گرامی می دارند و با برگزاری مراسم مختلف و بذل جان و مال علاقه و محبت خود را به آنها نشان می دهند. «شور حسینی» سرمایه ای است بس ارزشمند که بایستی «به جا و به اندازه و به درستی» آن را ابراز کرد و از آن بهره گرفت.
🔹اما توجه به شور نباید ما را از توجه به «شعور حسینی» و شناخت اهداف واقعه عاشورا غافل کند. بلکه شور و شعار باید در خدمت شعور و معرفت باشد. این یکی از درس هایی است که از حرکت اباعبدالله(ع) می آموزیم.