🔺يكي از درخشندگي هاي زندگي حضرت سجاد(ع)، تجلي روح عبادت و نيايش در ايشان بود. اين امر به گونه اي بود كه او را به لقب «سجاد» (كسي كه زياد سجده مي كند) و «زين العابدين» (زينت نیایشگران) ملقب كرده بودند. دعاهايي كه از ايشان باقي مانده از بهترين و عالي ترين ادبيات نيايشي در اسلام است. هر چند همه پیشوایان دینی به مسئله دعا اهتمام داشته اند ولی این امر در مورد امام سجاد از بروز و ظهور بیشتری برخوردار است. چنین به نظر مي رسد دعا برای ایشان جداي از وجه عبادي و ارتباطش با خداوند، داراي جنبه اي ديگر هم هست و آن جنبه تربيتي و آگاهي افزايي اش مي باشد. امام در ضمن دعاهاي خود، موضوع ها و مباحثي گوناگون آخلاقی، تربیتی، و اجتماعی را مطرح کرده است.

🔺قسمت عمده دعاهايي كه از امام نقل شده در كتاب گرانسنگ صحيفه سجاديه گردآوري شده است. اين كتاب نشان دهنده عمق معارفي است كه يك انسان در قالب نيايش مي تواند مطرح نمايد. دعاهاي امام همچنين شيوه دعا كردن را به ما مي آموزد. به ما ياد مي دهد كه از خدا چه بخواهيم و چگونه بخواهيم. تاسف بزرگ آن است كه انس و الفت ما با اين اثر ارزشمند، همچون کثیري از آثار ديگر، بسيار اندك است، و گرنه هركه با جديت و تامل در آن بنگرد شان و مقامش را در مي يابد.

🔺نقل شده وقتي اين كتاب توسط مرحوم آيه الله العظمي مرعشي نجفي به دست مفتي بزرگ اهل سنت در مصر، يعني شيخ طنطاوي جوهري، صاحب تفسير الجواهر رسيد، ايشان كتاب را بسيار ستود و گفت:
اين از بدبختي است كه ما تاكنون بر اين اثر گرانبهاي جاويد از ميراث هاي نبوت و اهلبيت دست نيافته بوديم، و من هر چه در آن مي نگرم آن را فوق كلام مخلوق و دون كلام خالق مي يابم(صحيفه كامله سجاديه، ۱۳۷۷: ص۸ مقدمه).