۱. حضرت سجاد(ع) در دعاي ماه شعبان يكي از ويژگي هاي محمد و آل محمد(ص) را دستگيري از مسكينان، و پناه بودن براي بي پناهان دانسته و مي گويد:
«اللهم صل علي محمد و آل محمد، الكهف الحصين، و غياث المضطر المستكين، و ملجا الهاربين».
گويي از نظر امام، رهبران و مسوولان جامعه اسلامي بايد به گونه اي باشند كه اولا انسان ها با وجود آنان احساس آرامش كنند ثانيا در صورتي كه به مشكلي برخوردند با مراجعه به آنان بتوانند مشكلات خود را بر طرف نمايند. تاريخ نشان گر آن است كه خود خاندان نبوت و امامت همواره دستگير انسان هاي بي بضاعت بوده اند و جهت كاستن از سختي ها و مشقت هاي افراد جامعه، به ويژه فرودستان و تنگدستان، تلاش مي كرده اند. در زندگي عالمان و مراجع ديني هم همواره سنت حسنه دستگيري از مستمندان، پناه دادن به بي پناهان، و تاسيس نهادهاي خيريه عمومي وجود داشته و دارد؛ به گونه اي كه علاوه بر شاگرداني كه تربيت كرده اند و آثاري كه نگاشته اند، برخي از بيمارستان ها، كتابخانه ها و موسساتي كه آنان به كمك افراد نيكوكار بنا نهاده اند حتي تا سال ها پس از درگذشت ايشان همچنان به عنوان باقيات الصالحاتي در خدمت جامعه است.
۲. البته افزون بر فقیران مادی، افراد ديگري در جامعه وجود دارند كه هر چند ممكن است از نظر مادي و اقتصادي مشكلي نداشته باشند، و حتي در رفاه كامل باشند، لكن از نظر فكري، فرهنگي و معنوي به شدت فقير و بي پناه اند. دستگيري از اين گروه نيز وظيفه اي بس خطير است كه بر دوش افراد، نهادها و موسسات تبليغي و فكري و فرهنگي، و اصحاب رسانه هاي اطلاع رساني سنگيني مي كند. اينان بايد مواظبت نمايند كه مبادا توجه به رفع فقر اقتصادي، موجب غفلت از نيازها و نيازمندان فكري و فرهنگي نشود. بدترين حالت آن است كه فقر مادي با فقرفرهنگي همراه شود كه باعث مشكلات فراواني براي فرد و جامعه مي گردد.