اينك كه هلال ماه شعبان چهره از نقاب افكنده، گاه آن است كه دست افشان و پاي كوبان با هلال ماه هلهله آغاز كني و رقص جان و عرياني روح را در خويشتن به نظاره بنشيني. اين، فرصتي است كه نبايد به راحتي از دست بنَهي. به ياد داشته باش كه اندك زماني ديگر «رمضان» از راه مي رسد و گاه «ضيافت ناز و جلوه نياز» فرا مي رسد. پس سزا آن است كه از هم اكنون خود را براي ميهماني مائده هاي آسماني آن آماده نمايي. و اين ميسر نمي شود مگر كه جان در «شط شعبان» بشويي و از منظر «شمسه هاي شعبان» به خورشيد بنگري. شمسه ها دريچه هايي هستند به سوي «شمس». رنگ و بوي شمس را دارند، و ديده عاشقان را به زيارت چهره معشوق مي برند. شمسه ها فاصله ها را كوتاه تر، پرده ها و نقش ها را زيباتر، و عمارت ها را دل پسند تر مي كنند. از اين رو، چه زيباست كه دل و ديده به شمسه بسپاري و خود را در شط شور انگيز شعبان رها سازي تا نگاهت ميزبان آسمان و آسمانيان گردد.
پس: گاهي به آسمان بنگر.