در روایت است که ابا الفضل العباس علیه السلام بدون اجازه کنار امام حسین سلام الله علیه نمی‌نشست و اگر استجازه نمی‌کرد مانند عبد خاضع در برابر مولایش جلوس می‌نمود.
کودک بود که روزی امام در مسجد آب خواستند. ابو الفضل ع بی‌آن که با کسی چیزی گوید به سرعت خارج شد، پس از چند لحظه با ظرفی پر آب آمد و تقدیم برادر کرد، دیگر روز خوشه انگوری به وی دادند. کودک با شتاب از خانه بیرون شد، از وی پرسیدند: «به کجا می‌روی؟» پاسخ داد: «می خواهم این انگور را برای برادرم حسین ع ببرم.
الغرض خدایگان ادب بود ابا الفضل. در طول سی و چهار سال عمرش هرگز برادر را «برادر» خطاب ننمود. بلکه حضرتش را «سیدی» «مولای» «یا ابن رسول الله» می‌خواند، جز در آستانه شهادت که مثلا صدا زد: «برادر، برادرت را در یاب». این هم نوع دیگری از ادب بود…شاید می‌خواست بگوید: «برادرت رسم برادری بجای آورده، اکنون تو نیز به مهر برادری به او نگاه کن».
«یا حسین»
