برای برادر گرامی‌ام حمید عنایت‌اللهی (۱)
(یادداشت حمید عنایت‌اللهی را می‌توانید در اینجا بخوانید.)
مدخل:
چرا پاسخ می‌دهم؟
قاعدتاً کسی که وارد مباحثی جدی در فضای عمومی می‌شود باید خود را، هم برای شنیدن نقد دیگران و هم برای مباحثه با آنان آماده کند؛
اما نقد، چارچوبی دارد و مهم‌ترین رکن آن مراعات ادب و انصاف است؛
به سهم خودم اگر احساس کنم طرف من کفی از این دو عنصر مهم را دارا است حتماً در حدی که وقتم اجازه دهد از گفت‌وگو با او استقبال کرده و به قصد استفاده و یادگیری باب سخن را خواهم گشود؛
و این احساس را در مورد یادداشت این برادر محترمم نموده‌ام.
ضرورت امروز همه‌ی اقشار جامعه درک متقابل و گفتوگوی مؤدبانه و رو در رو است؛
من و برادرم عنایت اللهی عزیز که شاید هر دو طلبه ایم اگر نتوانیم در مورد یک مسأله ى ساده گفت‌وگو کنیم چگونه خواهیم توانست هدایت‌گر جامعه باشیم؟
از سر صدق و صفا باید صمیمانه از مدیر عزیز حوزه‌های علمیه برادر فرهیخته و دانشمندم جناب حاج آقای اعرافی تشکر کنم که تا کنون زمینه‌ی نقد در فضای عمومی را بر خود و همکاران‌شان باز گذاشته‌اند و در پی ایجاد فضایی که دیگران در آن نتوانند دیدگاه‌های خود را مطرح نمایند نبوده‌اند؛
شهادت می‌دهم:
با این که این برادر عزیز می‌دانند بنده در مواردی به عمل‌کرد زیر مجموعه‌ی ایشان نقدهای جدی دارم اما به جز احترام و تکریم با من برخورد دیگری نداشته‌اند؛
این اخلاقی اسلامی است که شایسته است همگان بیاموزیم.
نقد و اعتراض هرگز نباید ما را از دایره‌ی انصاف خارج سازد و خدمات شبانه‌روزی مدیران حوزه را فراموش نماییم؛
قدردان همه‌ی آن زحمات هستیم و غرضمان از انتقاد نیز فقط و فقط کمک به رشد و بالندگی حوزه است.
