به نظر می‌رسد بهترین و پر ثمرتررین راه برای قرار گرفتن روی ریل اجتهاد آن باشد که دانش‌پژوه، سال‌های ابتدائی درس خارج را در درس خارج عبادات، به خصوص طهارت و صلاة شرکت کند، زیرا:

درس خارج، تمرین اجتهاد است و برای این تمرین، کاری مهم‌تر از سر و کله زدن با نصوص نیست و ابواب عبادات پر نصوص‌ترین ابواب فقهی هستند.

نکته‌ی مهم دیگر آن است که شما در ابوابی مثل طهارت و صلاة با انبوهی از نوشته‌های فقهی اکابر فقیهان روبرو هستید که مطالعه‌ی آن ها به رشد علمی‌تان کمک شایانی خواهد کرد؛

هرگز به سخنانی که مبنی بر تکراری بودن این مباحث است توجه نکنید؛

شما بنا است در این مرحله به ورزیدگی فقهی برسید؛ یعنی فعلاً بنا نیست فتوا بدهید؛ بناست بیاموزید؛

به این مطلب نیز توجه کنید:

» در اجتهاد شیعی هیچ مسأله ى فقهی غیر ضروری، حل شده نیست و صرف این که پیشینیان به آن پرداخته اند دلیل بر مختومه شدن آن مسأله نمی باشد».

برای روشن شدن این سخن کافی است نگاهی به کتب فقیهان نامدار امامیه در قرون متمادی و در همین ابوابی که اشاره شد بیاندازید؛

ادامه دارد…