طبیعی است که شخصیتی همچون او که در بازهای نزدیک به چهار دهه به گونههای مختلف در کانونهای تصمیمگیر و برنامهریز برای آموزش عالی کشور به ویژه تدوین متون آموزشی برای رشتههای علوم انسانی حضور مؤثر داشت انبوهی از خاطرات را در ذهن و دل هر کس که با او در ارتباط بود، به یادگار گذاشته باشد.
نخستین خاطره حقیر از ایشان به نیم سال دوم سال تحصیلی ۶۱ ـ ۶۲ برمیگردد که نخستین نیم سال شروع فعالیتهای دانشگاه امام صادق علیه السلام بود. نیک به یاد دارم که ایشان در کلاس درس زبان انگلیسی که استادی امریکایی تبار مدرس آن بود همراه با استاد بزرگوار ما مرحوم حضرت آیتالله مهدوی کنی رحمه الله علیه حضور یافتند و در صحبت کوتاهی که همانجا در کلاس داشتند ضمن ابراز خرسندی از فضا و امکاناتی که برای تحصیل نسل انقلاب فراهم آمده است از خاطرات خود برای آموزش زبان انگلیسی در قم به همراه مرحوم شهید آیتالله دکتر بهشتی برایمان گفتند. درس تاریخ فلسفه غرب را هم ایشان دست کم برای ورودیهای سال ۶۱ و شاید یکی دو دورة بعد دانشگاه امام صادق علیه السلام ارائه کردند. سیاهمشقی با عنوان «ایریس دختر تاوماس» را به عنوان تکلیف همین درس تقدیمشان کردم.
سالها بعد ایشان که در فروتنی قطعا کمنظیر بودند برای پیشنهاد واگذاری یک مسؤولیت شخصا به اتاق حقیر در مرکز تحقیقات دانشگاه امام صادق علیه السلام آمدند؛ سهم من از آن نشست، شرمساری برای چگونگی سر باز زدن از فرمان یک کوه ادب و تواضع بود؛ تجربه تلخی که متأسفانه بارها تکرار شد. سالها نمازگزاری در مسجد قدس شهرک غرب تهران (در تقاطع پل مدیریت و خیابان خوردین)، تألیف کتاب مطالعات اسلامی در غرب، ترجمه کتاب تاریخنگاری اسلامی، تأسیس مرکز تحقیق و توسعه علوم انسانی در سمت و گروه تاریخ آن، تبدیل مرکز مذکور به پژوهشکده و گروه تاریخ و تمدن آن، راهاندازی شعبه سمت در قم، تألیف یک کتاب ویژه پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله متناسب با مخاطب فرهیخته غربی، و اخیراً فرایند چاپ کتابهای درسی مورد نیاز کارگروه تاریخ شورای تحول و ارتقای علوم انسانی با همکاری سمت بهانههای مختلفی بود که توفیق گفتگو و همنشینی با آن بزرگوار را بارها برایم ایجاد کرده بود. پس از قمنشینی حقیر در مهر ماه ۱۳۸۵ ش.، یکی از محورهای همیشگی تمامی این تماسها و گفتگوها مزاح دلنشین آن بزرگوار در باره انگیزه این سفر و البته بایستگیهای آن بود.
خود از ایشان شنیدم که اظهار داشتند که من بنای آن داشتم اثرگذاری بیشتری در صحنه علم و فرهنگ کشور داشته باشم ولی تشخیص و تمایل حضرت آیتالله خامنهای برای تصدی سازمان سمت از همان زمان که رییس جمهور بودند سبب شد این سازمان را ترک نکنم. اهل بیت علیهم السلام به عنوان سرمایهای مشترک بین شیعیان و اهل سنت را هم نخستین باز از ایشان شنیدم.
آخرین توفیق دیدار حقیر با ایشان روز دوشنبه ۲۷ فروردین ۱۳۹۷ در جلسه دیدار اعضای شورای تحول و ارتقای علوم انسانی و مدیران کارگروههای این شورا با وزیر محترم علوم، تحقیقات و فنآوری صورت بست که باز هم محبت کریمانهشان همراه با همان مزاح معهود شامل حالم شد.
اکنون او خشنود از عمری خدمت همراه با اخلاص در جوار حضرت حق غنوده است و ما ماندهایم با الگویی به یاد مانده از او برای چگونه زیستن، چگونه فروتن ماندن، چگونه اخلاقمدار رفتار کردن، چگونه آزادگی سیاسی خود را پاس داشتن، چگونه اخلاص ورزیدن و چگونه خدمت کردن و چگونه دانشیمرد مصداق این سخن نورانی امام باقر علیه السلام شدن: عَالِمٌ یُنْتَفَعُ بِعِلْمِهِ خَیْرٌ مِنْ سَبْعِیْنَ اَلْفَ عَابِد. باشد که زندگی ما نیز سمت و سویی همچون او بیابد.
