رحلت جانسوز تعدادی از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد علوم و تحقیقات بر اثر سانحه اتوبوس تسلیت باد.
روح جان‌باختگان این حادثه‌ی تلخ شاد باد. تصور آن چه بر بازماندگان می‌گذرد، دل را می‌گدازد.
سوگمندانه حجم خسارت‌های جانی و مالی ناشی از خودرو و رانندگی آن در کشور ما بسیار بالا و خجالت‌آور و نگران‌کننده است. کمتر روزی است که در اطراف خود شاهد حادثه‌ای کوچک یا بزرگ نباشیم و کمتر خانواده‌ای را می‌توان سراغ داد که دست کم یکی از اقوام آنها از حوادث رانندگی و ملحقات آن آسیب ندیده باشد.
این وضع تا کجا و تا کی قرار است ادامه یابد؟ آیا همه ما سهم خود را در رها شدن از این رنج بی‌حساب ادا کرده‌ایم؟ آیا تشویق مردم به استفاده درست از خودرو به مثابه بخشی از سبک زندگی و یا زندگی روزمره آنها نیست؟ آیا اهتمام به این امر مصداق ده‌ها آموزه دینی مانند حفظ جان و حفظ مال و حق الناس و پرهیز از وهن جامعه اسلامی نیست؟ آیا ما مبلغان دینی در پیدایش وضعیت کنونی هیچ قصور و تقصیری نداریم و یا آیا در بهبود آن هیچ نقشی نمی‌توانیم داشته باشیم؟ آیا اگر بخشی از منابر و مجالس وعظ به صورت فراگیر به اصلاح وضع رانندگی و سالم نگاه داشتن خودرو اختصاص یابد، وضعیت کنونی بهبود پیدا نخواهد کرد؟
زیاده‌روی نیست اگر گفته شود آدمی با مشاهده کم‌دقتی‌های همچنان رایج رانندگی و استفاده نادرست از خودرو و عدم مراقبت از سلامت خودرو گاه آرزو می‌کند که نباشد تا این همه غفلت را نبیند.
در روایتی از امیرالمؤمنین علی علیه السلام در صفحه ۴۸۳ جلد دوم کتاب غُرَرُ الحِکَم و دُرَرُ الکَلِم تألیف عبدالواحد بن محمد تمیمی آمِدی (۵۵۰ ق.) و صفحه ۱۶۳ تصنیف (دسته‌بندی موضوعی) آن چنین آمده است:
أَشَدُّ مِنَ الْمَوْتِ مَا يُتَمَنَّى الْخَلَاصُ مِنْهُ بِالْمَوْتِ
سخت‌تر از مرگ، چیزی است که با مرگ آرزوی رهایی از آن برده شود.
