مرگ، بدون توجه به اعتقاد و مذهب، و بدون آنکه بدانیم پشت آن چه هست و دروازهی چیست، نخستین و مهمترین آموزگار آدمی است. هیچ چیز به اندازهی مرگ به زندگی اصالت نمیدهد و هیچ چیز به اندازهی فراموشی آن، زندگی را از اصالت و معنا تهی نمیکند.
آدمی ممکن است بدون رسولان و معلّمان و فیلسوفان راه خود را بیابد و کامیاب شود، ولی بدون یاد مرگ هرگز. فراموشی مرگ، فراموشی زندگی است.
شاید به همین سبب است که امام علی علیهالسلام در توصیف مرگ میفرماید: » کفی بالموت واعظاً» یعنی مرگ برای موعظهگری کافی است.
