✅ ما وقتی از دستِ دیگران عصبانی می‌شویم؛ از دروغی که آنان به ما گفته‌اند رنجیده‌خاطر می‌شویم؛ به موفقیّت‌های دیگران حسادت می‌کنیم؛ هر اتّفاقی اطراف می‌افتد آن را به خود می‌گیریم و واکنش نشان می‌دهیم؛ در احوالِ دیگران سرَک می‌کشیم و کارشان را قضاوت می‌کنیم؛ و همواره در حال مقایسه‌ی خود و دیگران هستیم، تابلویی بر پشتِ خود آویزان کرده‌ایم که روی آن نوشته شده است » هی! به من لگد بزن.» این تابلو ما را به جایی بهتر از دوزخ نخواهد برد.
✅ اگر باور کنیم که آدم‌ها گاهی به خودشان هم دروغ می‌گویند چه رَسد به ما؛ اگر باور کنیم که دیگران حق دارند و مُجازند که با ما متفاوت باشند؛ اگر باور کنیم که اتفاق‌های پیرامون ما لزوماً به ما مربوط نیست؛ یا اگر بپذیریم که آدم‌ها در احوال مختلف ممکن است کارهای مختلفی انجام دهند و شاید برخی از آنها ناشادمان کند، آن وقت خود را از زهری که به سوی ما سرازیر شده است رها کرده‌ایم.
✅ احتمالاً از همین روی است که امام علی علیه‌السلام می‌فرمایند: » من لم یتغافل و لا یغض عن کثیر من الامور تنغصت عیشته» یعنی کسی که از بسیاری از امور «تغافل» و چشم پوشی نکند، زندگی برای او ناگوار خواهد شد.
