عشق به امام حسين و بزرگداشت شعائر عاشورايي وقتي تاثير جدي خواهد داشت كه اولا در عرصه «عمل» و در زندگي روزمره تجسم پيدا كند، ثانيا ويژه ايام مشخصي از سال، مثل دهه اول محرم، نباشد. آراستن خود به ارزش هاي حسيني بهترين راه جذب افراد ديگر به اين مكتب نيز هست. پرهيز از هر گونه ظلم و ستم به ديگران، ياري رساندن به همنوعان و نيكي با خلق خدا، كاستن از رنج انسان ها و گشودن گره از كار آنها، توجه به امور معنوي و عبادي، داشتن تعهد و مسووليت اجتماعي و وجدان كاري در حوزه شغلي، رعايت صداقت و امانت، احساس تعهد نسبت به سرنوشت مكتب و جامعه، و فضيلت هايي از اين قبيل، اموري است كه مي توان با عمل كردن به آنها جامعه را هر چه بيشتر به سوي متخلق شدن به اخلاق حسيني پيش برد.
گاهي كه بحث پيروي از ائمه مطرح مي شود برخي مي گويند ما كجا و ائمه كجا. اينان به گونه اي ـ شايد ناخواسته ـ پيروي از آن بزرگان را غيرممكن مي دانند. این حرف قابل قبول نیست، چرا که اولا با هدف ارسال رهبران الاهی منافات دارد و اگر قرار باشد اين بزرگان قابل الگوبرداری نباشند ارسال يا انتخاب شان امري لغو و بی فایده خواهد بود. ثانیا انتظار آن نیست که همه افراد از هر جهت بتوانند پا جای پای ايشان گذاشته و تا آنجا که آنها پیش رفته اند بروند، بلکه توقع آن است که هر کس در زندگی خود تلاش نماید تا آنجا که می تواند خود را به فضایل آنان بیاراید. این نکته ای است که خود ائمه هم به آن توجه داشته اند. امام علی (ع) در نامه به استاندار بصره، عثمان بن حنیف، پس از بیان شمه ای از زهد و ساده زیستی خود در مقام یک حاکم اسلامی، در حالی که امکان بهره مندی از بهترین امکانات را دارد، به عثمان می گوید:
هر كس بايد به امام خود اقتدا نمايد و هر چند این درجه از زهد برای شما مقدور نیست ولی سعي كنيد با حفظ پاکدامنی، پاک زیستی و سخت کوشی، مرا یاری نمایید (نهج البلاغه، ص ۴۱۷).
تقيد عملی به ارزش هاي اخلاقي خود بهترین راه تبلیغ دين است و البته در اين زمينه به هر اندازه شخص موقعيتي بالاتر داشته باشد مسووليت و تعهد بیشتری نيز دارد. (برگرفته از كتاب از كعبه تا عشق)