از امیر ترکاشوند نقل شده که می گوید:
سلامِ نماز و مرگ‌های ما!
امشب در مسجد، هنگام سلام‌های پایانِ نماز، ذهنم به این سمت رفت که چرا نمازی که با «سلام» به پایان میرسد را بلافاصله به مرگ‌فرستادن‌های من‌درآوردیِ خود وصل می‌کنیم!؟ و تازه آن را عملی عبادی و دینی می‌شماریم!!
آخر این چه مرضی است که به جان ما افتاده که لحظات خوشِ معنویِ خود را با آرزوی مرگ برای اکثر قریب به اتفاقِ دیگر انسان‌ها پیوند می‌دهیم و خراب می‌کنیم!؟
آیا توجه داریم که فقط دو قلم از این مرگ‌ها (ضدّ ولایت فقیه و کفار)، چیزی نزدیک به همه‌ی مردم جهان را در بر می‌گیرد!؟
خوشبختانه در مسجدِ ما، سرود منحوسِ آرزوی مرگِ انسان‌ها اجرا نمی‌شود؛ ای کاش دیگر مساجد نیز چنین شوند و همانند معابد برخی ادیان آرزوهای خوب برای انسان‌ها کنند
امیر ترکاشوند، ششم مهر، پس از نماز مغرب
در جواب باید گفت:
اولا شعار مرگ‌بر کفار و معاندان با ولایت شعاری قرآنی است نه ثرفا انقلابی که اساسا انقلاب ما انقلابی قرآنی است و به نظر میرسد این آقای فوق متفکر با خواندن سوره برائت و امثال آن در عقب نمازها هم مخالف است حتی شاید در دعای وحدت هم از هزم الاحزاب وحده احساس درد می کند…
ثانیا ضد ولایت فقیه جز صهیونیستها و معاندان با نظام اسلامی نیستند و گرنه هیچ آدم عاقل و منصفی در دنیا نمیتواند از ما بخواهد که ولی خودمان را فقیه نگذاریم و مثلا غیر فقیه و یا غیر عادل بگذاریم. مگر افراد مستکبر که مرگ بر آنان باد.
ثالثا: کفاری که مخاطب مرگ قرآنی هستند آنانی اند که پیمان شکن و محاربند. نه همه کفار.
