در همه جای دنیا یک ارزش پذیرفته شده وجود دارد به نام «تعهّد». این ارزش به این معناست که هر کس مسئولیت کاری را که به عهده دارد به طور کامل بپذیرد و نیز در برابر کاری که مسئولیت آن را پذیرفته‌است، پاسخ‌گو باشد. بیش‌تر ما ایرانی‌ها اهل «به عهده گرفتن» نیستیم. البته در جایی که کار نتیجه‌ی خوبی نداشته باشد؛ و الا اگر کاری به خوبی به ثمر بنشیند، آنوقت خیلی‌ها هستند که دوست دارند مسئول شناخته شوند.
از کودکی یاد نمی‌گیریم که جواب‌گوی کارهایمان باشیم و نتایج خوب و بد آن‌ها را قبول کنیم، وقتی هم به صندلی ریاست می‌رسیم وضعمان همین است. مشکلات ریز و درشت مملکت را ببینید؛ کم‌تر پیش می‌آید کسی خود را مسئول آن‌ها بداند.
به دلیل همین تعهدناپذیری است که سعی می‌کنیم ردّی از تصمیم‌های خود بر جای نگذاریم. نامه‌های بدون امضا می‌فرستیم و یا دستورات خود را شفاهی صادر می‌کنیم؛ چون ساده‌تر می‌شود انکارشان کرد. به انکارهای همین چند وقته توجه کنید، چند نفر را سراغ دارید که مصاحبه‌های خود را انکار کرده‌اند؟
