اولین بار در مکه ، موضوع تولی و تبری به صورت رسمی در سوره کافرون مطرح شد. این سوره دقیقاً در سالهای اولیه بعثت پیامبر(ص) در مکه نازل شده است. پیامبر تازه رویکرد جدید را میخواهد اعلام کند که چه کار می خواهد بکند.اهل قریش صریح موضع گرفتند . اذیت کردند . مانع تبلیغ شدند. برنامه ریزی ها و توطئه ها کردند. رفتند به حضرت ابوطالب گفتند که به برادر زاده ات بگو کوتاه بیاید. رها کند. این بازی را ول کند. پیشنهادهای مختلفی دادند و مقبول نیفتاد. نهایتاً نقشه اخراج و تبعید را کشیدند ابوطالب تسلیم نشد. آمدند و گفتند پیشنهاد مسالمت آمیزی داریم. حالا که محمد(ص) از دین جدید دست بردار نیست ،ما آمادگی داریم پذیرش آیین را نوبتی کنیم. شما یک سال دین ما را بپذیر، ما هم یک سال دین شما را میپذیریم. تا قبل از این پیامبر(ص) یک جورهایی با اینها کنار میآمد. گاهی کوتاه می آمد، تقیه میکرد، کتک میخورد. همه جور کنار می آمد اما وقتی پیشنهاد دادند که و لو به صورت مقطعی از ایمان و توحید دست بردارد و یک سال مشرک شود. سوره کافرون مرزبندی راهبردی میان ایمان و کفر را ترسیم کرد و گفت: نخیر! اینجا دیگر حق کوتاه آمدن نداری. دیوار بکش وسط و بگو شما آن طرف خط، ما این طرف خط. «لَكُمْ دِينُكُمْ وَ لِيَ دِينِ» دین شرک آلود شما برای خودتان و آیین توحیدی من هم برای خودم.
با نزول این سوره مرزبندی با کفار و مشرکان قریش برای تازه مسلمان شده های مکه یک راهبرد اساسی شد. اعلام برائت از دشمنان رسماً بخش جدایی ناپذیر دین شد و بعدها جای خودش را به عنوان تولی و تبری در فروع دین باز کرد و به عنوان یک راهبرد دارای یک سری قواعد و شرایط شد .
ادامه دارد . . .
